دکتر محمد حسین ساکت/ حقوقدان

 قدیمی ها می گفتند هر مدرسه که باز می شود یک زندان بسته می شود.این در حالی است که در عمل چنین اتفاقی رخ نداد. در طول دهه های گذشته نه ما موفق شدیم مدرسه های خوبی داشته باشیم که فرزندان جامعه را تعلیم و تربیت مناسبی کنند و نه موفق شدیم درهای زندان ها را ببندیم یا تعداد آنها را کاهش بدهیم. هنگامی که تعلیم و تربیت به خوبی در یک جامعه صورت بگیرد نیاز به زندان و تنبیه وجود ندارد.حوادثی مانند انتشار فیلم های زندان اوین نشان دهنده این است که جمعیت کیفری در ایران نسبت به گذشته افزایش پیدا کرده و از سوی دیگر طبقه بندی و بررسی علمی زندان ها متناسب با استانداردهای روز دنیا نیست.بدون تردید این وضعیت برای مسئولان کشور یک زنگ خطر است. امام در زمان حیات خود عنوان کردند زندان مانند دانشگاه است و باید افرادی که مجرم هستند بازپروری شوند و دوباره به آغوش جامعه بازگردند.زندان های کشور نیازمند مقررات هستند. در جایی که مقررات وجود نداشته باشد بی نظمی و هرج و مرج به وجود می آید.انتشار فیلم های زندان اوین نیز نشان دهنده حاکم نبودن قانون و مقررات بر زندان ها و بی نظمی در زندان های کشور است. این وضعیت نیز باید رسیدگی و اصلاح شود.اگر ما مدعی حقوق بشر هستیم باید وضعیت زندان های خود را تغییر بدهیم و به شکلی آنها را مدیریت کنیم که شائبه بی نظمی و رعایت نکردن حقوق بشر در زندان های ایران برای کشورهای دیگر به وجود نیاید. اینکه برخی از مسئولان به دنبال پیگیری مقطعی و کوتاه مدت این ماجرا هستند مشکلی را حل نمی کند. شاید اگر چنین اتفاقی در یک جامعه پیشرفته رخ داده بود بسیاری از مسئولان مربوطه استعفا می دادند و از مردم عذرخواهی می کردند. این در حالی است که این اتفاق در کشور رخ نداد.واقعیت این است که مدیریت در سطح کلان زندان های کشور دچار مشکل است و باید در این زمینه تجدید نظر صورت بگیرد.یکی از راه هایی که می تواند در این زمینه موثر باشد آموزش و تعلیم و تربیت است. اگر ما به جای مچ گیری و مجازات از ابتدا فرزندان جامعه را به خوبی آموزش بدهیم هم میزان پرونده های کیفری در کشور کاهش پیدا می کند و هم تعداد زندانیان کمتر می شود که این فرایند می تواند یک اتفاق مهم برای کشور باشد.