منابع جغرافیایی که جزو سرزمین ما است و مخازنی که وجود دارد متعلق به کشور و ملت است. ممکن است بخشی از مخزن در خاک کویت، بخشی در عربستان و بخشی هم در قطر باشد ولی بخشی از این مخازن متعلق به ایران است. به همین دلیل ایران هم مثل این کشور‌ها باید حق برداشت خود را داشته باشد.
موضوعاتی از این دست در گفت‌وگو های دیپلماتیک حل‌وفصل می‌شود. ایران باید اراده خود در حفظ و حراست از منافع ملی را به رخ همسایگان بکشد.
دولت‌ها به عنوان نمایندگان ملت وظیفه دارند شرایط حل‌وفصل مسائل و رفع موانع را فراهم آورند. نباید نگاه‌ها به مسئله مخازن مشترک سیاسی باشد و وقتی دولت به طور مثال دولت روحانی است عیب جویی شود و به مسئولین خرده گرفته شود و انقدر بگوییم کم کار بوده‌اند و بد عمل کرده‌اند که چهره های سیاسی تخریب شوند، ولی وقتی رئیس دولت آقای رئیسی است کاری با این مسائل نداشته باشیم! این وظیفه برای هر دولتی از هر حزب و جناح و گروهی که باشد وجود دارد.
مسئله مهم رفع موانع است که مهم‌ترین آن ارتباط با جهان به ویژه غرب است زیرا این منابع نفت و گاز باید به فروش برسد. تحریم مانع است و باید برداشته شود. کلید رفع تحریم ارتباط با غرب است. دومین مسئله هم اف ای تی اف است. منابع فروش نفت و گاز باید از مسیر درست و به طور شفاف به خزانه واریز شود.
اگر بخواهیم سرمایه‌گذاری خارجی اتفاق بیفتد باید زیر ساخت‌ها را فراهم کنیم. یکی از بحث‌ها وجود قوانین بالا دستی است. ورود سرمایه‌گذاران نباید با موانع روبه‌رو باشد. سرمایه های خارجی امروز برای حضور در ایران ریسک بالایی محاسبه کرده‌اند و رقبتی به حضور در پروژه های ایرانی وجود ندارد.
ما ۲۶ میدان مشترک داریم که بزرگترین آنها میدان پارس جنوبی است. ولی آن طور که باید نتوانسته‌ایم در پروژه‌های مربوط به این میدان سرمایه‌گذاری کنیم و کار را پیش ببریم. منابع انرژی مواهب خدادادی و سرمایه ملی است.
جناح بازی و سیاسی کاری ما در داخل، باعث شده تا قطری‌ها به دلیل بالا بودن شیب میدان مشترک، برداشت بیشتری داشته باشند و منابع بیشتری کسب کنند. اما ما در پیچ برقراری روابط با شرق یا غرب مانده‌ایم و آزمون و خطا می‌کنیم و فرصت سوزی اتفاق می‌افتد. در نتیجه نمی‌توانیم آن طور که شایسته است از نعمات خدادادی به نفع کشور و ملت استفاده کنیم.
همسایگان ما که منابع نفت و گازشان کمتر از ایران است سرمایه‌گذار می‌آورند و پروژه‌هایی تعریف می‌کنند و می‌توانند از سود حاصل برای توسعه کشور هایشان استفاده کنند. در صورتی که بخش عمده این فرصت از آن ایران بود ولی ایران از رقابت های توسعه انرژی در منطقه جا مانده است.
چینی که ادعا می‌کنیم روابط اش با ایران خوب است در حوزه های نفت و گاز در کشور ما سرمایه‌گذاری نمی‌کند و منابع اش را به کشور های همسایه و رقیب ایران برده است. باید به سرمایه‌گذار خارجی حق داد، روابط بانکی ایران و نظام بانکی بین‌الملل برقرار نیست که این موضوع در سرمایه‌گذاری حرف اول را می‌زند. زیرا بدون روابط بانکی شفاف و مورد تأیید، سرمایه‌گذاری در کشور هدف کاری پیچیده، سخت و در مواردی خلاف قوانین بین‌الملل خواهد بود.
ما نفت می‌فروشیم ولی تخفیف می‌دهیم و نمی‌توانیم پولمان را به موقع بگیریم. تا مشکل تحریم‌ها و بن بست اف ای تی اف حل نشود، نمی‌توانیم به طور شفاف نفت بفروشیم و معاملات تجاری در سطح همسایگان داشته باشیم.
تا کاسبان تحریم در کشور جولان می‌دهند و مانع از هر گونه توافقی می‌شوند، نتیجه همین می‌شود که تورم و گرانی بیداد می‌کند و بخش بزرگی از مردم کشور در فقری زندگی می‌کنند که شایسته ایرانی نیست.