ستاره صبح - علی فریدونی: چند روزی است ماجرای فروش تابلوهای موزه امام علی خبر ساز شده است. ناصر امانی، عضو شورای شهر تهران روز گذشته در این رابطه به خبرنگاران گفت: «از بیرون از شهرداری تهران به ما اطلاع دادند که ۳۰ تابلو از موزه امام علی به امانت گرفته شده است. امانت یعنی باید برگردانده شوند ولی تابلوها به موزه برنگشته است. تابلویی که فروخته شده است، قطعا بازنمی‌گردد.» امانی ضمن یادآوری غیر قانونی بودن این اقدام شهرداری، بر لزوم برخورد جدی با عوامل خروج و فروش تابلوها تاکید کرد، اما مهدی چمران، رئیس شورای شهر تهران با اشاره به ارزش ریالی این آثار مطالبه افکار عمومی در این خصوص را جنجال دانست. به گفته وی شورای شهر از رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران دعوت کرده تا در صحن شورا در رابطه با این موضوع توضیح دهد. ستاره صبح در گفت‌وگو با محمد علیخانی، عضو شورای پنجم به بررسی این موضوع و حواشی ایجاد شده پرداخته که در ادامه می‌خوانید:
ماجرای فروش تابلوهای موزه امام علی، در مواجهه اولیه یکی از کارهای خارج از قاعده شهرداری تهران است. آیا این موضوع در بررسی های بیشتر به عدم نظارت شورا بر شهرداری و عدم هماهنگی میان این دو مجموعه اشاره دارد یا خیر؟
به دلیل عدم مسئولیت قانونی، مستندات و اطلاعات دقیقی از این ماجرا در دست ندارم و دانسته های من در همان حدی است که رسانه‌ها به نقل قول از اعضای شورا منتشر کرده‌اند. ولی ادعای خروج تابلوها به فروش رسیدن این آثار بدون طی کردن روال قانونی و بدون اخذ مصوبه شورا درست است.
آقای چمران خروج این آثار را طبیعی و طبق روال دانسته است، بنابر این اظهار نظر آثار باید برگردد و مشکلی ایجاد نشود، ولی به گفته عضو دیگر شورا این تابلوها به فروش رفته و دیگر به موزه بازنمی گردند.
اگر ارقام اعلام شده به عنوان ارزش ریالی این آثار درست باشد، چنین تابلوهایی به هیچ عنوان نباید بدون مصوبه شورای شهر از مجموعه شهرداری خارج شوند. مسئله، چند پیچ و مهره نیست. در مورد جابه‌جایی سرمایه های ارزشمند شهرداری صحبت می‌کنیم.
در مورد فروش آثار نیز، فروش اموال شهرداری بدون مجوز و بدون طی شدن تشریفات قانونی ممنوع است. تا همین جا شهرداری باید درباره جابه‌جایی آثار بدون کسب مجوز توضیح دهد، بماند مسئله فروش که اگر صحت داشته باشد فاجعه است.
وقتی صحبت از جابه‌جایی گنجینه‌ای ارزشمند است، شورا این اختیار را دارد که شهرداری تهران را به دلیل اقدام غیر قانونی اش بازخواست کند، ولی می‌دانیم که مسئله فرا تر از خروج آثار است.
آیا در دوره نمایندگی شورای پنجم چنین تجاربی داشتید؟ خروج آثار هنری از شهرداری به چه صورتی انجام می‌شد و چه ضوابطی داشت؟
در آن دوره ما چنین مواردی نداشتیم. آن زمان اگر یک پیچ در شهرداری گم می‌شد همین آقایان زمین و زمان را به هم می‌دوختند! در آن دوره پای کوچکترین حوادث یا کمترین اتفاقات به کیهان و صدا و سیما کشیده می‌شد.
همین آقایان ذره بین انداخته بودند روی شورای پنجم و شهرداران منتخبش و از هیچ خطای سهوی نمی‌گذشتند. حالا 30 اثر هنری گران قیمت بدون مصوبه به فروش می‌رسد و آب از آب تکان نمی‌خورد! چنین اقداماتی در زمان تصدی تندروها بر مناسب مرسوم است. افرادی که ادعای انقلابی گری دارند، خود را شایسته می‌پندارند و هر کاری را در دایره خود و همفکرانشان مجاز می‌دانند. این طیف در برابر نظارت و شفافیت مقاومت نشان می‌دهد چون قانون مند بودن زیر ساخت به آنها اجازه تاخت و تاز نمی‌دهد. از این رو شهرداری تهران در دوره اخیر پر از ابهام است.
با توجه به تجربه حضور در شورای شهر، آیا چنین اصطکاکی بین شورا و شهرداری را طبیعی می‌دانید یا این وضعیت محصول عدم شفافیت و نظارت ناپذیر بودن شهرداری تهران است؟
تا جایی که ما از بیرون متوجه قضایا هستیم، این شهرداری، به این شورا پاسخ‌گو نیست. پیداست که شورا از شهردارش راضی نیست، ولی اختیار برداشتن شهردار را ندارند و زورشان به زاکانی نمی‌رسد.
آقای چمران می‌آید و می‌گوید حراست دسترسی اعضای شورا به سامانه را قطع کرده است. این یعنی شهرداری به راحتی راه نظارت شورای شهر بر اقداماتش را می‌بنند و آب از آب تکان نمی‌خورد.
بستن راه نظارت شورا بر شهرداری، به معنای مقابله با قانون است. اگر چنین اتفاقی در دوره شورای پنجم رخ می‌داد، دستگاه های نظارتی، اطلاعاتی و امنیتی چه اقدامی می‌کردند؟ آیا مثل این دوره در برابر شهردار و تیم اش خاموش ماندند؟!
تعجب من از صدا و سیما است که همزمان با شهردار شدن علیرضا زاکانی به یکباره زوم دوربین اش را از شهرداری تهران برداشت درحالی که در شورای پنجم با تمام ظرفیت هر حرکت شورا و شهردار را از زاویه‌ای منفی منعکس می‌کرد.
این روزها صدا و سیما به روی خودش نمی‌آورد که چه تخلفاتی در شهرداری تهران انجام می‌شود. این وضعیت به معنی نظارت ناپذیری شهرداری در دوران تندروها است. شاید به همین دلیل زور شورا به شهرداری تهران نمی‌رسد.
تمام ملت ایران در منظره های ریاست جمهوری ادبیات این شهردار را دیدند و اگر کسی شناختی از علیرضا زاکانی نداشت، با دیدن آن برنامه‌ها می‌توانست با زاکانی آشنا شود. کسی با آن طرز تفکر و آن همه ادعا نظارت پذیر نیست.
این طیف خود را مافوق قانون می‌داند و می‌گویند چون ما انقلابی هستیم هر کاری که دلمان بخواهد می‌کنیم و واقعا همین است و آنچه دلشان خواسته کرده‌اند.
این گروه همان پروژه‌ای را که در مورد حسن روحانی اجرا کردند، درباره مسعود پزشکیان پیاده می‌کنند. آنها می‌خواهند با تخریب دولت و کم رنگ نشان دادن دستاورد های دولت، قهر مردم از صندوق های رأی را پیش بیاورند تا دولت، مجلس و مدیریت شهری در دست اقلیت تندرو باشد.