شجریان، هنرمند ملی و هم‌پای فردوسی

ستاره صبح-شجریان یک هنرمند ملی و اجتماعی بود. او از مردم برآمد، با مردم زیست و برای مردم خواند. هر نوایی که شجریان سر داد، برای مردم بود. او هیچ‌وقت مدح و ثناگوی کسی نبود. او همان کسی بود که خود را «صدای خس و خاشاک» نامید. همانند فردوسی، شجریان یک قهرمان و اسطوره ملی است؛ زیرا او در طول دوران فعالیت هنری‌اش، صدای دموکراسی و آزادی‌خواهی بود. او مدافع حقوق مردم و آزادی آنان بود؛ به همین دلیل تصنیف «مرغ سحر» ملک‌الشعرای بهار، بیش از هر هنرمند دیگری، با صدای او شنیده شد. شجریان برای پول و مقام نخواند. او هنر را از بند تنهایی گسست و به‌سوی مردم راه گشود. شجریان همگام با جامعه رفتار کرد. به همین دلیل هرکس صدای او را شنید، فهمید که هنر او برای مردم است. هر شعری که او از قدمای ادبیات اعم از سعدی و حافظ و مولانا و... تا شاعران نوپرداز خواند، برای نجات جامعه بود. وقتی‌که او می‌خواند «مرغ سحر ناله سر کن...» یا «ندارم جز زبان دل، دلی لبریز مهر تو...»، این نشان از بینش اجتماعی عمیق او داشت. او با آثارش کشاکش زندگی اجتماعی را به‌خوبی منعکس کرد و از مجیزگویی دیگران پرهیز کرد و در طریق درست حقیقت گام نهاد. به همین دلیل هرکه صدای او را می‌شنید، تحت تاثیر قرار می‌گرفت و زبان به ستایش او می‌گشود؛ زیرا او به‌جای ظاهر، به باطن روی آورد. بینش زمانی و مکانی عمیق او در همه آثارش متجلی شده است.بنابراین او نمی‌میرد و یاد و نامش همیشه زنده می‌ماند. شجریان محدود به مرزها هم نبود؛ از عرب و افغان و تاجیک گرفته تا ترکمن و آذربایجانی و کرد و دیگر ملل جهان، همه او را دوست داشتند، زیرا او هنر و آوازش در خدمت مردم بود. به همین دلیل نگارنده معتقد است او هنرمند ملی و اجتماعی است. چنان‌که بتهوون در آلمان، موتسارت در اتریش، کورساکف در روسیه و دیگران، محدود به جغرافیا و کشور خود نیستند و متعلق به همه تاریخ‌اند. آنان متعلق به همه جهان بودند و جهان آنان را می‌فهمد. زیرا هر کس به مردم فکر کند، مردم می‌فهمند. مردم ایران هم می‌فهمند که شجریان برای آنان زیست و برای آنان هنرش را عرضه کرد. مایه خوشبختی است که چنین شخصیت بزرگی در کنار شاعر ملی ایرانیان، حکیم ابوالقاسم فردوسی در توس خراسان به خاک سپرده شد تا جایگاه بلندشان در کنار یکدیگر تکمیل شود. شجریان با آوازش، شاعران بزرگ ایران را دوباره زنده کرد. نسل جوان به‌وسیله آواز شجریان دوباره با شاعران ایرانی آشتی کردند، زیرا او باهنرش، دوباره به تک‌تک ابیات و واژه‌های شعرای بزرگ، روح داد. به همین دلیل او را یک هنرمند ملی و اجتماعی می‌توان نامید.