حاشیه و متن تصویب CFT

اگر اجبار زمان و موقعیت جاری سبب تصویب CFT در مجلس به آن شکل که همگان شاهدش بودند نیز باشد، اما شیوه و فرایند جدل‌ها و استدلال‌ها -آن‌هم مقابل دیدگان افکار عمومی- روشی قابل‌قبول و مشروع در فرجام آنچه رخ داد نیست. مخالفان و موافقان هر آنچه در چنته داشتند، به میان آوردند؛ حتی ده‌ها نفر از هواداران دیدگاه مخالف مقابل ساختمان مجلس اجتماع کردند و تصویب CFT را به بازگشت استعمار تعبیر کردند. در همین حال موافقان نیز استدلال‌های خود را گفتند. جلسه علنی مجلس به‌وضوح یک واقعیت را نشان داد؛ اینکه به‌رغم همه مخالفت‌های ریز و درشت و مخالفان، رویکرد تعامل با جامعه جهانی حرف غالب این روزگار جامعه ایرانی است. این تعامل نه از سر تسلیم، بلکه برخاسته از شعور و تشخیص سیاسی و در خدمت به منافع ملی، مورد توجه قرار گرفته است. مهم‌تر اینکه از سوی “محمد جواد ظریف” تصریح شد؛ پیوستن به FATF به معنای پایان مشکلات سیاسی و اقتصادی کشور نیست، بلکه برخی موانع را در روابط تعاملی ایران با جامعه جهانی، به ویژه پس از شروع دور تازه تحریم‌های دولت ترامپ در چهارم نوامبر (13 آبان 97) از پیش پا برمی‌دارد. به‌عبارت دیگر واقع‌نگری جایگزین رؤیاپردازی شد. آنچه در مجلس اتفاق افتاد حاصل تجربه دولت دوازدهم پس از برجام است. به دیگر سخن، دولت پیشاپیش فرصت هرگونه غوغاگری را از مخالفان گرفت. نکته مهم‌تر، استناد مخالفان به نظرات رهبری بود که سرانجام رئیس مجلس را وادار کرد تا به نامه ایشان استناد کند. ایشان بحث و بررسی در باره CFT را در مجلس بدون اشکال خوانده و تصمیم‌گیری در این‌باره را نیز به نمایندگان واگذار کردند. نکته دیگر در رخداد جلسه یک‌شنبه مجلس، تمکین اقلیت از نظر اکثریت بود. با وجود مخالفت صریح، نمایندگان مخالف، ولی پس از تصویب لایحه و به‌رغم حضور شماری از مخالفان در بیرون از ساختمان مجلس، شعارها نه در بلاموضوع کردن آنچه تصویب شد، بلکه اعلام آزردگی از آن بود و نه بیشتر. این اتفاق را باید به فال نیک گرفت و جامعه ایرانی را در پختگی برای “مناظره” به جای “منازعه” درجه داد. به عقیده نویسنده حاشیه جلسه علنی مجلس در روز یک‌شنبه بیش از متن آن، یعنی تصویب لایحه CFT پررنگ بود.