عدالت یا عَداوت؟

ستاره صبح-انسان‌ها وقتی پای جمال، جلال، عدالت و عَداوت به میان می‌آید، همگی از انسانیت، وحدانیت و عدالت سخن می‌گویند و بر این باورند که ما همگی انسانیم و وجدان داریم و درراه اصلاح قدم برمی‌داریم و سخن می‌گوییم. برخی‌ افراد وقتی پُشت تریبون قرار می‌گیرند مردم را به ساده زیستی، پرهیز از دروغ و نیرنگ تشویق می‌کنند و سخنان نیک بر زبان می‌آورند. بسیار هم عالی است؛ به قول یکی از مدیران ارشد که قبلاً با ایشان کار می‌کردم، به‌شرط و شروطها! ای‌کاش همان‌هایی که از تریبون‌ها برای گفتن سخنان دل‌نشین و زیبا وقت می‌گذارند، زبان و کلامشان شفاف و رفتار و کردارشان هم متین و درراه عدالت باشد نه عَداوت! این مسئله علاوه بر گفتار در نوشتار هم صدق می‌کند. نویسندگان هم باید اصول اخلاقی را رعایت کنند و از عدالت بنویسند و عَداوت را کنار بگذارند. بعضی‌ها در نوشتن مهارت دارند. چون سال‌ها در این زمینه تحصیل‌کرده‌اند تا بتوانند خوب بنویسند، شاید به نظر عده‌ای آن‌ها خوب می‌نویسند. به‌ظاهر دوست‌اند، اما در باطن با عَداوت سخن می‌گویند. به‌قول‌معروف ظاهر و باطنشان یکی نیست و غَش دارد! همین روزنامه کیهان را ببینید یادداشت‌هایی می‌نویسد که برخی‌ها را می‌رنجاند.